Gospodarka w Namibii
Głównymi gałęziami gospodarki Namibii są: przemysł wydobywczy, rybołówstwo, turystyka i rolnictwo. Bogactwo zasobów mineralnych sprawia, że jedna trzecia PKB Namibii pochodzi z górnictwa. Głównymi minerałami wydobywanymi w Namibii są: diamenty, złoto, srebro, cynk, miedź, ołów, granit. Rolnictwo ma mały udział w przyroście gospodarczym. Jednak to w rolnictwo jest gałęzią gospodarki o największym zatrudnieniu, ponad 50%.
Namibia centrum rybołówstwa
Namibia jest największym eksporterem ryb w Afryce. Po wielu latach nadużyć połowowych, jakie dokonywane były przez jednostki rybackie z całego świata, które niemalże doprowadziły do całkowitej eksploatacji łowisk namibijskich, opracowano doskonały system kontroli rybołówstwa w granicach wód terytorialnych. Dobre zarządzanie i pomoc krajów skandynawskich spowodowała, że rybołówstwo urosło do drugiej w kolejności gałęzi gospodarki Namibii pod względem wpływów do budżetu. Najbardziej prężnym i najszybciej rozwijającym się przemysłem jest turystyka.
Namibia pełna historii
To dzięki unikalnemu i mało skażonemu przez cywilizację pięknu Namibii, niesłychanie przyjaznych ludziach, nieprzerwanie rośnie liczba turystów odwiedzających Namibię. W ostatnim roku osiągając wzrost o 25% liczby odwiedzających, do roku poprzedniego osiągnięto liczbę miliona turystów. Historia Namibii
Namibia pierwotnie była zamieszkana przez Buszmenów, następnie napłynęły ludy Hotentotów, a od drugiej połowy XVII wieku nastąpiła ekspansja ludów Bantu. W 1878 roku Brytyjczycy założyli port Walvis Bay. W 1883 roku niemiecki kupiec Lüderitz dokonał zakupu Angra Penguena (obecnie Lüderitz Bay) od przywódcy plemienia Nama Josepha Fredericksa za bagatela 10 000 reichsmarek i 260 sztuk broni w ten sposób Namibia, jako jedna z ostatnich terytoriów afrykańskich, stała się europejską kolonią w Afryce.
W 1884 Namibia stała się niemieckim protektoratem zwanym Niemiecką Afryką Południowo-Zachodnią (Deutche Südwest-Afrika). Przywódcy plemion Nama i Herero podpisali porozumienie z niemieckim rządem w sprawie ochrony tych dwóch plemion w zamian za możliwość korzystania i gospodarowania ich ziemią. Jednak tubylcy dość szybko spostrzegli, że niemieccy kolonialiści nadużywają ich gościnności. Wywołało to krwawy konflikt pomiędzy Afrykanami a Niemcami, który trwał aż do roku 1908 kiedy to Afrykanie zostali pokonani.
Podczas I Wojny Światowej Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia została zdobyta przez Związek Południowej Afryki (obecnie RPA) i Wielką Brytanię. W 1920 roku Liga Narodów nadała Związkowi Południowej Afryki oficjalną kontrolę nad tym terenem i Afryka Południowo-Zachodnia stała się terytorium mandatowym. Od 1946 roku wywiązał się spór pomiędzy ZPA a ONZ o status tych ziem. Związek traktował je jako swoją piątą prowincję, natomiast ONZ jako terytorium powiernicze.
W 1958 roku powstała SWAPO (Organizacja Ludu Afryki Południowo-Zachodniej), która rozpoczęła walkę wyzwoleńczą. W roku 1966 ONZ pozbawiła RPA prawa do administrowania tym terytorium, jednocześnie zmieniając nazwę na Namibia. RPA zaanektowała ten obszar i nie oddała go pod powiernictwo ONZ pomimo wielu uchwał nakazujących zwrot tych ziem Zgromadzeniu Ogólnemu. Pod kierownictwem Sama Nujomy SWAPO prowadziła walkę zbrojną o niepodległość. W 1988 roku RPA zgodziła się na niepodległość Namibii w zamian za wycofanie wojsk kubańskich z sąsiedniej Angoli. Po wycofaniu wojsk i wyborach powszechnych 1 listopada 1989 roku, pod nadzorem ONZ, Namibia ogłosiła niepodległość 21 marca 1990 roku.
Prezydentem państwa został Sam Nujoma prowadzący politykę wolną od konfliktów etnicznych i propagujący pojednanie, czyniąc Namibię jednym z niewielu krajów afrykańskich o stabilnej demokracji.
